Hallo allemaal,
In het thema Oud&Nieuw wil ik twee dingen doen om het jaar af te sluiten: een update geven over mijn tweede boek en een toepasselijk stukje uit mijn boek belichten.
De eerste versie van het tweede Pangaea-boek is af!! Het is nog een korte versie, waarin een aantal aspecten zeker verder uitgewerkt moeten worden, maar ik heb een tot het einde doorlopende versie door kunnen sturen naar mijn proeflezer Kirsten Groot (die ik nog altijd heel dankbaar ben). Begin december had ik nog maar 2/3de en veel te studeren voor mijn examens, maar een paar dagen geleden kreeg ik een onverwachte inspiratiegolf en gelukkig had ik alle hoofdstukken al gepland.
In het boek maken personages Ke en Gwen samen de feestdag van Scheppingsdag mee, die wel iets weg heeft van Kerstmis of Oud&Nieuw. Bovendien is het een van de weinige lichtpuntjes tussen alle ellende in het boek.
Als het feest van de Scheppingsdag aanbreekt, verblijft Gwen nog steeds bij Ke en de smid. Overal worden lampionnen, kaarsjes en lantaarntjes opgehangen in de huizen en op straat, om het Eerste Licht in de Duisternis te vieren. Dit jaar is het een uitzonderlijk heldere avond, dus niet alleen de lampionnen en lichtjes zijn goed te zien, ook de sterren daarboven.
Ke veegt zijn handen af aan zijn broek en strijkt met zijn mouw over zijn voorhoofd. Zijn dienst zit erop.
‘Ke?’
Hij draait zich om en kijkt haar vragend aan.
‘Ik zat te denken, we kunnen naar de lampionnen gaan kijken.’
‘Dat lijkt me leuk. Ik doe even iets anders aan dan deze werkkleren, daarna kunnen we gaan.’
Opgewonden loopt hij het huisje binnen. Hij verheugt zich erop en stelt zich al voord at het een romantische wandeling gaat worden. De afgelopen weken is zijn gevoel voor Gwen alleen maar gegroeid en nu lijkt zijn hart in brand te staan van verlangen. Hun contact voelt zo vanzelfsprekend, alsof hij haar al zijn hele leven kent.
Nu ze op krachten gekomen is, zou ze elk moment kunnen besluiten weg te gaan. Hij moet dus snel zijn als hij haar wil laten weten wat hij voor haar voelt. Hij kiest de beste kleren uit die hij heeft, al zijn zelfs die een beetje versleten. In een mum van tijd staat hij klaar.
Hij haalt nog een paar keer zijn hand door zijn haar voor hij de deur opent. Daar staat Gwen te wachten. Ke steekt zijn ellenboog uit en zij gaat in op de uitnodiging door haar arm in de zijne te haken.
Ze lopen naar buiten. Er zijn veel mensen op straat, ook in deze arme wijk wordt het feest uitbundig gevierd. Ze lopen een eindje mee met de optocht en slaan dan af naar een stil straatje. Ke weet dat er in de buurt een leuk parkje is waar nu hopelijk niemand is.
Langzaam lopen ze naast elkaar door de straat. In de huizen branden vrolijke lichtjes en boven hen hangen enkele lampionnen aan koorden die tussen de huizen zijn gespannen.
Opeens voelt hij haar hand in de zijne, hun vingers vervlechten zich en ze lopen nu nog dichter bij elkaar. Een vonk slaat over, die vervolgens tintelend en knetterend door zijn hand naar boven klimt naar zijn arm, zijn schouder, zijn borst, zijn keel, totdat hi het vanbinnen helemaal warm heeft.
Met een zucht legt ze haar hoofd op zijn schouder. ‘Wat een mooie avond.’
Ke stemt in. ‘De sterren zijn ook zo goed te zien. Zullen we hier gaan zitten?’ Hij wijst op een bankje.
Gwen draait zich naar hem toe en pakt ook zijn andere hand. ‘Ke, ik ben al jaren niet meer zo gelukkig geweest.’
(Tycho Scholten, Pangaea; Verloren Wereld, 2018, Zilverbron, 159-160.)
Ik wens iedereen een goede jaarwisseling en een gelukkig nieuw jaar toe, met veel lichtpuntjes en geluk. 2020 zal voor mij onder andere in het teken staan van mijn tweede boek, dat eind van het jaar uitkomt.
Tot volgend jaar!
Tycho
